CARNAVAL (ENTROIDO)

1. A orixe do nome "Carnaval"
Os distintos nomes que se lle dan ao Carnaval teñen unha orixe latina. Todos teñen en común o feito de que os Carnavais son unha festa que precede ao tempo de Coresma no que non pode comer carne. 

Cuestións

1. Une cada nome coa etimoloxía que lle corresponda:

- Carnaval

- Carnestolendas

- Antruejo/Antruido (galego: Entroido)

a) Tomado por abreviación da frase latina dominicana ante carnes tollendas (domingo antes de quitar a carne).
b) Do latín INTROITUS "entrada", neste caso á Coresma.
c) Do italiano carnevale, e este do antigo carnelevare, composto de carne e levare por ser o comezo do xaxún da Coresma. Tamén se fala da pseudoetimoloxía latina carne vale "adeus, carne,".

2. Festas romanas relacionadas co carnaval
En Roma había algunhas festas que con algúns ritos ou prácticas que se relacionan en certo modo cos nosos carnavais actuais. Le a información e realiza as actividades de cada festividade romana e une a letra desta co número correspondente do apartado final dalgús ritos e prácticas do Carnaval actual. Investiga logo se na túa localidade aparecen algunhas destas características.

a) Mamuralia

Celebrábanse o 14 de marzo en conmemoración dun personaxe chamado Mamurius Veturius, identificado co deus Marte, de onde vén o nome do mes de marzo. Até a reforma do calendario por Xullo César, este mes era o do comezo do ano xa que significaba o comezo da primavera. As celebracións corrían a cargo do colexio sacerdotal dos salios que danzaban para escorrentar os espíritos malignos e as posibles desgrazas que ameazaban as colleitas. Cun pau daban un golpe a un pelello ou a un home vestido cun pelello que representaba ao ano que terminaba. Expulsábase así ao tempo pasado para dar paso ao novo.

b) Lupercales

Celebrábanse o 15 de febreiro e estaban dedicadas a Fauno Luperco, deus da fecundidade dos rabaños e protector dos mesmos fronte aos lobos. Uns fragmentos adaptados da novela histórica Loureiros de cinza axudásenche a comprender en que consistía a festa.

"O sacerdote levantou o coitelo arroibado de sangue sobre o rostro do novo. Este permaneceu impasible. O fío aproximábase á súa fronte. O sacerdote retrocedeu bruscamente: o sangue manchaba a cara do adolescente e corría ao longo do seu nariz. O raparigo púxose a rir, e os berros eleváronse desde a multitude até entón silenciosa que contemplaba a escena. O sacerdote avanzou de novo, e enxugou a marca sanguenta cunha borla de la impregnada en leite. Á festa dos Lupercales comezara.

O raparigo estaba indemne: o coitelo non fixera máis que rozar a súa cabeza. O sangue derramado era a dun macho cabrío que os sacerdotes acababan de inmolar na entrada da gruta de Lupercal, ante a imaxe da loba que aleitara a Rómulo e Remo. O sacerdote gardou o coitelo (...)

Chegara o momento da carreira dos Lupercos. O raparigo dispúñase a quitarse a túnica ao mesmo tempo que outros adolescentes agrupados ao redor del. Case enseguida quedaron completamente espidos. Os Lupercos era o nome do colexio relixioso dos mozos- recolleron as peles aínda quentes das cabras e dos machos cabríos sacrificados e botáronllas sobre as súas costas. Os sacerdotes acababan de cortar correas nas peles postas ao carón. Déronllas aos Lupercos, e colocáronlles nas súas cabezas idénticas coroas ás que lucían as estatuas do deus Fauno. A fin de quentarse para a carreira, se balanceaban sobre as súas pernas. O que acentuaba o seu parecido cos animais. Durante a carreira unha muller quitouse a toga. Só un taparrabo cinguíase á súa cintura. A muller conseguiu abrirse paso até os Lupercos e ofreceu as súas costas ao máis próximo que a flageló coas correas de pel. En todos os puntos do seu percorrido producíanse escenas parecidas. De cando en vez os Lupercos detíñanse e golpeaban o chan coas súas correas antes de volver emprender a súa carreira.

A orixe destes ritos remontábase aos tempos en que os romanos non tiñan máis patrimonio que os seus rabaños e fracas colleitas. Os romanos temían a ferocidad dos lobos e ofrecíanlles sacrificios para afastalos dos rabaños: un pouco de fariña, algunhas cabras, e sen dúbida tamén algunhas vítimas humanas. Isto era o que rememoraban as primeiras escenas. En canto á carreira, críase firmemente que os Lupercos podían curar ás mulleres estériles: ofrecéndose aos seus golpes, expiaban as faltas polas que os deuses as castigaron."                                             N. Rouland, Loureiros de cinza, adaptación pp. 41-43.

Cuestións

2. A festa tiña dúas partes: a) sacrifico humano simbólico e b) carreira ritual. Resume o que sucede en ambas as partes.

3. Cal é a explicación dos dous ritos principais das Lupercales?

c) Saturnales

Do 17 ao 23 de decembro tiñan lugar en Roma as Saturnais que constituían unha ruptura da orde establecida (o mundo ao revés) permitíndose o que non se permitía noutras ocasións como, por exemplo, os xogos de azar. 

Le o seguinte fragmento da novela histórica Loureiros de cinza. O protagonista é Lucio, un nobre romano, que nun momento da novela vese reducido á escravitude nunha granxa de Sicilia. Evandro, un dos escravos, conta en que consisten as Saturnais ante o desgusto de Nasuto, o encargado da granxa.

"Naqueles tempos, a raza dos homes non nacera aínda.

O mesmo Olimpo estaba baleiro. No universo reinaba en solitario o gran deus Urano. Uniuse á Terra, e tiveron doce fillos, os Titáns, entre os cales estaban Rea e Cronos. Estes uníronse á súa vez dando a luz aos deuses olímpicos. Pero Cronos estaba celoso do seu pai. Quería matalo, e comerse aos seus fillos para estar seguro de que non lle quitarían o trono. O sangue da ferida que infligió ao seu pai caeu no mar e o fecundó: da espuma das ondas saíu Afrodita, dunha beleza marabillosa, a deusa do amor e da fecundidade. Rea quixo salvar polo menos a un dos seus fillos: no momento en que Cronos ía comerllo, Rea substituíuno por unha pedra envolta en cueiros, que aquel se comeu sen darse conta da andrómena. Así se salvou Zeus, que reina actualmente no Olimpo. Perdoou ao seu pai e fíxoo rei dun país marabilloso, cheo de delicias, onde non existe a guerra nin a morte, onde non hai nin escravos nin soldados. Cando os romanos aprenderon estas cousas dos gregos, acordáronse de que facía moito tempo, moito antes do nacemento da Cidade, Saturno reinaba no Lacio e que mentres el morou alí, todos coñeceron a paz, a felicidade e a prosperidade. Tomaron o costume de celebrar este reino cada inverno festexando a época de Saturno. A festa significaba simbólicamente o regreso da idade de ouro. Todo o tempo que duran as Saturnais, non existen amos nin escravos e todos gozamos de toda clase de liberdades. As liberdades de decembro."Evandro calou. Os invitados coñecían este mito, pero el díxoo case como un canto, con voz tan doce e melodiosa que todos creran ouvilo por primeira vez. Soamente Nasuto permanecía insensible ao encanto de Evandro. As Saturnais estragábanlle regularmente as festas de final de ano. Era preciso colocar grandes mesas nos edificios da granxa para que todos os escravos puidesen sentar a elas. A tradición dispuña que os amos atendesen e servisen aos escravos nos banquetes. Rifando, Nasuto e os monitores cumprían a para eles fastidiosa tarefa. Víanse obrigados a soportar as alusións irónicas ou as chanzas dos escravos máis ousados. Os amos tiñan que aceptar sen vacilar discursos que, en tempo normal, significasen para o seu autor unha boa ducia de golpes de látigo. Por outra banda, os escravos coidaban de que a cousa non fóra demasiado lonxe: un descaro imprudente durante as Saturnais podía pagarse moi caro unha vez terminado o festival. Gregario, no entanto, non se resistiu ao pracer de pedirlle a Nasuto, que lle servía, que andase máis dereito, para evitar que o seu longo nariz mergullásese no prato...                   N. Rouland, Loureiros de cinza, pp. 246-247.

Cuestións

4. Como conseguiu Rea que Cronos non devorase a Zeus?

5. Cal foi o destino final de Cronos?

6. O deus grego Cronos é identificado polos romanos con outro deus que reinou no Lacio, o territorio de Roma, cal é este deus?

7. Que palabras españolas relaciónanse con Cronos? Que é Saturno en español, ademais do deus romano?

8. Cales son as características da Idade de Ouro que constitúe o reino de Saturno?

9. Que se festexa nas Saturnais?

10. Como é a relación de amos e escravos?

11. Que deben facer Nasuto e os monitores na granxa para festexar as Saturnais?

12. Que límites tiñan as liberdades temporais das Saturnais?

Algúns ritos e prácticas do Entroido actual

O Entroido é un tempo en que todo está permitido e no que non contan as convencións sociais. É unha especie de mundo ao revés.

En moitas localidades de España celébrase o Mércores de Cinza unha cerimonia de enterro do Entroido (enterro da sardiña) ou queima de bonecos.

Nalgunhas localidades de España hai personaxes de entroido como os cigarrón de Verín (Ourense) que perseguen á multitude armados dunha especie de látigo .

CUESTIÓN DE AMOR

Son varias as versións e historias que circulan en torno a este Día dos Namorados ou Día de San Valentín, a maioría de carácter fabuloso. Sarah Clark ofrécenos varias versións sobre a orixe desta data:

Versión 1: A primeira asociación entre o amor romántico e o Día de San Valentín encóntrase no Parlement of Foules (1382) do poeta inglés Geoffrey Chaucer (1343-1400). Segundo Chaucer, o día de San Valentín era cando as aves elixían as súas parellas.

Versión 2: Na antiga Roma, o 15 de febreiro celebrábanse as Lupercales (Lupercalia), festividade en honor de Fauno Luperco, quen segundo a tradición, tomando a forma dunha loba, aleitara os xemelgos Rómulo e Remo, e en cuxa honra se facía a festa. Esta tiña que ver, pois, con ritos de exaltación da fertilidade. Co paso do tempo o Papa Gelasio I prohibiu e condenou, no ano 494, a celebración pagá das Lupercales, substituíndoa polo 14 de febreiro, data na que, no ano 270 d.C, morreu martirizado un cristián chamado Valentín.

Versión 3: O emperador Claudio III, molesto por canto os homes do seu imperio estaban menos dispostos a abandonar ás súas esposas para loitar nas súas guerras, dispuxo unha moratoria sobre os matrimonios. Pero San Valentín contraveu a orde imperial, realizando matrimonios en segredo, motivo polo cal foi enviado a prisión, onde morrería.

Versión 4: San Valentín foi encarcerado por Claudio III por axudar aos cristiáns. No cárcere curou da súa cegueira a filla dun carcereiro e namorouse dela. Supostamente escribiríalle cartas que asinaría cun "Do teu Valentín". A Claudio non lle gustaba a idea de que os seus presos fixesen milagres ou escribisen notas de amor e mandou decapitar a Valentín un 14 de febreiro do ano 269 d.C.

Versión 5: San Valentín, ao ser rexeitado polo seu amante, extraeu o seu propio corazón e envioullo a ela, aínda latexando, como mostra do seu amor. Esta é, sen dúbida, a máis romántica.

O caso é que non hai certeza de nada. Así que cada cal quede coa versión que máis lle satisfaga. De feito, nin sequera o Papa Gelasio I, que presidiu a Igrexa no século V, sabía quen era San Valentín e na súa acta papal puntualizou: "Deus saberá mellor ca nós que fixo exactamente este santo, pero hai que rezarlle.

IMOS Á TAREFA!!!!!

1. Le o relato sobre Os Amores de Eros e Psique en Pompilos (http://pompilos.org/eros/) e descobre o texto escondido. 

2. AMORES CLÁSICOS (HERO E LEANDRO)

Hero e Leandro son dous mozos gregos namorados cuxos pais non lles deixan verse. Hero era unha fermosa sacerdotisa de Afrodita, e coñeceu a Leandro cando este foi levar unhas ofrendas ao recinto sagrado. Pouco despois, recoñeceron o seu mutuo amor.
Como os seus pais se opoñían rotundamente á relación, decidiron verse en segredo. Cada noite, a doncela colocaba unha lanterna na ventá do seu cuarto. Isto avisaba a Leandro de que ela se encontraba na beira oposta ao estreito que separaba as súas casas, que non había ningún perigo de que fosen vistos, e ademais servíalle de guía para non se perder. Todos os días, ao ver a luz, o mancebo cruzaba o mar a nado e víase unhas horas coa súa amada.

Ata que unha noite, cando el se encontraba cruzando o estreito, se desencadeou unha forte tempestade que apagou o candil. Isto fíxoo perderse, e a forte ondada provocou que afogase. Ao amencer, Hero baixou á praia en busca do seu amado. Cando chegou, unha onda depositou o corpo morto de Leandro aos seus pés. A rapaza non puido aguantar a terrible perda, e suicidouse botándose ás furiosas augas.

Outra versión da lenda engádelle aínda máis dor ao establecer que a tormenta durou varios días, e Leandro esperou a que tranquilizase, pero que, ao cabo de oito noites, non puido resistilo máis, e marchou cara ao lugar onde se encontraba Hero que, neste caso, era unha alta torre, dende a que Hero divisaba todo o mar e, tamén dende a que se lanzou, dándose morte, ás augas malditas.

Moitos escritores dedicaron os seus poemas aos amores destes namorados:

A Hero Leandro adoraba, 
y, por verla, enamorado
el Helesponto cruzaba 
todas las noches a nado.

Y, según la fama cuenta,
Hero una luz encendía
que en las noches de tormenta 
de faro al joven servía.

Una noche a Hero cansada 
de mirar hacia Bizancio, 
rendida, aunque enamorada, 
la hizo dormirse el cansancio.

Y esto su amor no mancilla, 
pues todas, lo mismo que Hero, 
tienen el cuerpo de arcilla
aun teniendo el alma de acero.

Y lo más triste es que, 
apenas la pobre Hero se durmió, 
cuando un aire desde Atenas, 
la luz, soplando, apagó .

Viendo él la luz apagada, 
sintió aquel olvido tanto, 
que, maldiciendo a su amada, 
abrasó el mar con su llanto.

Y queriendo, o sin querer, 
de pena se dejo ahogar,
sin que él pudiese saber
si le ahogó el llanto o la mar.

Lo cierto es que al desdichado, 
al rayo del sol primero
la tormenta le echó, ahogado, 
al pie de la torre de Hero.

Y cuando muerto le vio, 
Hero, cual Leandro fiel, 
se arrojó al agua y murió 
como él, por él y con él.

¡Que ellas, fuertes en amar 
y flacas en resistir,
si duermen para esperar, 
despiertan para morir!

(Ramón de Campoamor) 

Actividade: amores_clásicos.pdf

3. Taller de grafitos amorosos de Pompeya (Fernando Lillo)

Nas paredes de Pompeia encontramos dende sinxelas declaracións de amor ou desamor, pasando polos textos máis provocativos dos que se xactaban das súas capacidades amorosas, ata os máis belos poemas de poetas anónimos de excepcional calidade.

Nas paredes de Pompeia podemos encontrar o que se coñece como inscriptiones parietariae. Dentro delas hai dous tipos principais:

a) Os tituli picti ou pintadas, chamados tamén dipinti, están escritos en capital rústica máis ou menos coidada con pincel de corte recto e pintura vermella ou negra e adoitan conter temas oficiais como carteis electorais (programmata) ou anuncios de xogos de gladiadores (edicta munerum), aínda que tamén hai exemplos de temas menos oficiais como anuncios de obxectos perdidos, de aluguer de vivendas, de prohibicións, de amor...

b) O conxunto máis numeroso, ao redor de 5000 entre Pompeia e Herculano, constitúeno os grafitos: inscricións trazadas mediante punzón (inscriptiones graphio scriptae) dun estilo máis informal e persoal e cunha temática que abrangue un amplo contido: a escola, os gladiadores, o amor, os insultos, o recordo de paso...

O latín que se usa nos grafitos reflicte a lingua das clases populares usado durante o século I d. C. é coñecido como Latín Vulgar.

Actividade: grafitos-amorosos-pompeya.pdf

A morte nas antigas civilizacións: Grecia, Roma.

"Preferiría ser escravo do máis pobre campesiño que reinar sobre os mortos"                                                                        Homero.

"...Son igualmente o gran mestre do máxico saber no instante en que se debe atravesar a terra de Heracleópolis.

Oh, vós, espíritos divinos, que facedes penetrar as almas perfectas na morada sacrosanta de Osiris! Traede as ofrendas consagradas para facer vivir a miña alma!"

O libro dos mortos.

Ao longo dos tempos, dende a prehistoria ata os nosos días, con independencia das ideas ou relixións, a morte sempre foi temida e respectada de forma moi especial. É por iso, que todas as civilizacións levan a cabo diferentes rituais, realizan diversas construcións, e crean diversas formas para dar sepultura aos mortos.

TAREFA

GRECIA

1. Explicación mitolóxica da morte:
a. Explica a procedencia de Hades elaborando unha árbore xenealóxica dos deuses do Olimpo. 

b. Conta como chegou a ser o deus dos infernos e como é descrito pola mitoloxía.
c. Conta cal era a súa relación con Perséfone, narrando brevemente o mito.
d. Xeografía de Hades ou reino dos mortos, explica como se estruturaba, cales eran os seus ríos e que papel xogaban, cales eran os camiños que debían tomarse unha vez que eran xulgados, etc.
e. Explica que papel teñen as Moiras na morte.
f. Quen era Tánatos?

2. A morte en Grecia.
a. Reflicte a importancia que tiña para os gregos a morte, para iso deberás explicar os ritos que se seguían antes despois e durante o enterro.
b. Conta brevemente como vivían os gregos a concepción do alén.
c. Explica o papel das necrópoles, nas cidades gregas da antigüidade, para iso deberás contar que lugares ocupaban dentro da cidade así como, indicar como era a arte funeraria.
d. Mostra algúns obxectos que se utilizaban na vida cotiá grega, como poden ser as vasillas, onde apareza representado o mundo dos mortos.

VOLUNTARIO

Relato curto
Deberás asumir a personalidade de Hades, deus do inframundo, e contar a xeito de relato como era vivida a morte na antiga Grecia. Para iso deberás basearte na información previamente recompilada incluíndo unicamente datos que consideres máis importantes.

ROMA

1. Explicación mitolóxica da muerte:

a. Analiza a figura de Dis Pater/Plutón comparándoo co seu homólogo grego

2. A morte en Roma:

a. Analiza como vivían os romanos a morte: crenzas en torno á morte e o alén.

b. Que tipos de monumentos funerarios había en Roma?

c. Explica a ritualidade romana: fundamentos e manifestacións. O proceso ritual antes, durante e tras o enterro. Inhumación e cremación.

d. Que inscricións funerarias se coñecen? Distíngueas en función da súa finalidade e do lugar para o que estaban destinadas.

e. Describe a arte funeraria. A decoración e a súa simboloxía.

f. Explica os tipos de tumbas que existían na antiga Roma.

g. Fala das diferenzas sociais en relación á morte.

VOLUNTARIO

Relato curto.

Realiza un relato breve, narrado en primeira persoa, no que vas adoptar o papel de Dis Pater/Plutón, vas describir como vivían os romanos na antiga Roma a morte. Deberás basearte nos datos que previamente recompilaches.

• 
  

  
  

  Recursos 

  Grecia:

  es.wikipedia.orgwww.dearqueologia.com/hades.htm
  www.elolimpo.com
  www.contraclave.org/clasicas/ccl5.pdfwww.erroreshistoricos.com.
  montedeoya.homestead.com/rituales.html

  Roma:

  www.imperivm.org/articulos/ritos-funerarios.www.cervantesvirtual.com/servlet/SirveObras.www.celtiberia.net/articulo.asp
  es.wikipedia.org/wiki/Plutón_(mitología)

EL CULTO A LOS MUERTOS

LA VIDA DE ULTRATUMBA SEGÚN LOS GRIEGOS

Para los griegos era un deber ineludible enterrar a los muertos, ya que las almas de los que no recibían sepultura ni rito funerario alguno estaban condenadas a vagar eternamente y a perseguir a sus parientes por haber descuidado el cumplimiento de los preceptos religiosos con los difuntos. Sin embargo, esta norma no se respetaba con los ladrones de templos, con los suicidas ni con los delincuentes ajusticiados.

El entierro de los difuntos era uno de los pilares fundamentales de las creencias familiares, ya que los espíritus de los antepasados eran una especie de divinidades a las que se debía rendir culto de forma periódica.

Vida de ultratumba

"...creen que bajo tierra hay un lugar profundo, grande, amplio, oscurísimo y sin sol. Es el Hades. En aquel abismo enorme reina el hermano de Zeus, llamado Plutón. En primer lugar se encuentra la laguna Aquerusia. Nadie la puede cruzar ni vadear sin un barquero, ya que su profundidad no permite traspasarla a pie y su anchura es excesiva para atravesarla a nado y, en fin, ni siquiera las aves muertas pueden alcanzar  la otra orilla volando. Inmediatamente junto a la bajada y a la puerta, que es de  acero, Éaco se encarga de custodiar la entrada sin pausa. A su lado Cérbero, el can de tres cabezas, bravísimo, muestra su cara amical y pacífica a los que llegan, pero atemoriza a los que intentan huir con sus ladridos incensantes y sus afilados colmillos. Allí imperan Plutón y Perséfone, y tienen poder sobre todas las cosas. Dos son los que están sentados como magistrados, gobernadores o jueces. Los humanos buenos, justos y que llevaron una vida virtuosa, en cuanto se reúnen en grupos, los mandan a los Campos Elíseos para que lleven allí una vida felicísima. En cambio, cuando llegan a sus manos los malvados los envían al lugar destinado a los impíos, para que reciban el castigo que les corresponde por sus culpas e injusticias. Los hombres de vida mediocre, que son la mayoría, andan errantes por el prado, sin cuerpo, todos convertidos en sombras que con el tacto se desvanecen como el humo. Se nutren de las ofrendas y las libaciones que les hacemos en sus sepulcros. De manera que si alguno acá, en la tierra, no dejó ni parientes ni amigos, aun muerto, padece hambre y vive entre los muertos atormentado por falta de alimento."

"Cuando muere un familiar, en primer lugar le ponen un óbolo en la boca para que le sirva para pagar el paso de la laguna. Después de lavar el cadáver, de ungirlo con bálsamo perfumado en el momento en que empezaría a oler mal, y de coronarlo con flores de la estación, lo exponen a la vista de todo el mundo, amortajado con los mejores vestidos para que no tenga frío ni el Can Cérbero le vea desnudo. Y mientras van haciendo todo esto, las mujeres prorrumpen en llantos y gemidos, todos lloran, se golpean los pechos, se mesan los cabellos y se arañan las mejillas. A veces incluso desgarran la ropa y se echan polvo en la cabeza, y los que aún viven están peor que el difunto, porque a menudo se revuelcan por el suelo y se golpean la cabeza contra el pavimento."

LUCIANO, Sobre el luto, 11-12

Al día siguiente, el difunto era llevado sobre los hombros de sus familiares o de los esclavos, o en un carro. Detrás iba la comitiva de familiares y amigos.

En el cementerio, situado generalmente al lado de los caminos que llevaban a las ciudades, el cuerpo podía ser inhumado o quemado en una pira. En este caso, las cenizas eran recogidas por un hijo o familiar y después se guardaban en una urna.

Cuando el cadáver era inhumado, el cuerpo se depositaba en un sarcófago de cerámica o de madera, o simplemente se enterraba sin sarcófago, sobre un lecho de hojas. Al lado del cuerpo del difunto se dejaba una cantidad considerable de cerámica y parte del ajuar qu había pertenecido en vida al finado, para que pudiese continuar disfrutando de sus cosas después de muerto. A Continuación se ofrecían libaciones. Las tumbas eran recubiertas por un túmulo de tierra sobre el que solía ponerse uno de los siguientes monumentos: una estela, una columna, un vaso, etc. Los ricos levantaban en memoria de sus difuntos monumentos más suntuosos en forma de pequeños templos, con una inscripción que recordaba al difunto.

En muchos de los museos que conservan cerámica griega, puede verse un tipo de vasos, llamados lécitos, que, en un principio, servían para contener ungüentos y perfumes de todas clases. Estas lécitos, muchas con fondo de color blanco,  adoptaron una función exclusivamente funeraria. Las figuras en ellas representadas son también de carácter funerario: el muerto presentándose cerca de su tumba, simbolizada habitualmente por una columna, o despidiéndose melancólicamente de otra persona, o bien dos mujeres adornando una tumba con ofrendas funerarias.

SAN VICENTE DE PAÚL, OS POBRES E A ANTIGÜIDADE CLÁSICA

Xa sabedes moito da biografía de San Vicente de Paúl. El, campesiño humilde, viviu durante o século XVII sendo consciente da multitude de pobrezas que había ao seu redor. Incluso el mesmo foi vendido como escravo en Túnez.... Pero estas situacións sociais xa veñen de antigo.

Sabedes como era a sociedade na Grecia e Roma antiga? Como era no tempo de San Vicente? E agora? Perviven as mesmas pobrezas? E a escravitude?

É o momento de descubrilo. Adiante!!!  

ACTIVIDADE

Por parellas, teredes que escribir sobre o problema da escravitude e a pobreza na sociedade da Grecia e Roma clásica e contalo ao voso xeito. Contarémolo todo como se fosen as noticias dun xornal .

Partes da noticia:

• Titular: Escoller un título que sexa un resume e que sexa chamativo, que capte a atención do lector.

• Entradiña: a xeito de pequeno resume da nova.

• Corpo da nova: é o texto informativo no que se dan os datos que desenvolven o apuntado no titular e na entradiña. Nesta parte é necesario ter en conta as 5 cuestións seguintes:

  - Que: contar o ocurrido.

  - Quen: personaxes.

  - Cando: localizar a nova no tempo

  - Onde: localizar a nova no lugar

  - Por que: dar as razóns polas que ocorreu o feito

  
   - Criterios de avaliación:

• Utiliza un titular orixinal … e adecuado ao que se quere contar.

• Na entradiña resume nunha ou dúas frases curtas o máis importante.

• Redacta a nova:

  
  

  - Dando os datos fundamentais

  
  

  
  

  - Fai referencia aos protagonistas principais.

  
  

  - Localiza no espazo e no tempo.

  
  

  - Redacta de xeito orixinal ( sen copia-pega ).

  
  

  - Non se excede no “tamaño” da nova.

  
  

  - Utiliza un vocabulario adecuado.

  
  

  
  

  • Acompaña a nova con polo menos unha imaxe adecuada ao que se conta nela.

  • Adxunta material adicional: presentación ou vídeo orixinal.

  • Fai referencia ás fontes de información utilizadas e das imaxes.

  • Os membros do equipo tiveron todos unha participación activa.